JE Ks. Abp Grzegorz Ryś. przewodniczył Mszy św. odpustowej ku czci św. Jadwigi Śląskiej. Uroczystość odbyła się w środę 16 października 2019 r. o godzinie 18:00 w Kościele Parafialnym w Domaniewie.
W homilii arcybiskup przywołał postać św. Jadwigi.
Św. Jadwiga jest przykładem życia rodzinnego. Wydana za mąż jako 12-letnia dziewczynka. Była najpierw żoną księcia Henryka.
To nie było proste małżeństwo. To był bardzo ważny ówczesny władca śląski, krakowski, o dużych ambicjach. Te ambicje przynosiły trudne konsekwencje w ich życiu. Jadwiga musiała go wyciągać z niewoli do której się dostał. Była matką siedmiorga dzieci. Opłakiwała śmierć swojego ukochanego syna, który zginął w bitwie pod Legnicą z Tatarami. To nie było proste życie rodzinne. Bardzo takie konkretne, którego nie omijało żadne doświadczenie.
Jeśli patrzymy na nią my dzisiaj jako właśnie na osobę, która nas uczy życia rodzinnego, to także dlatego, żeby zapytać się na ile my jaki Kościół, jako wspólnota w Kościele, taka na przykład jaką jest parafia, na ile tworzymy między sobą relacje, które są naprawdę rodzinne?
Używamy takich słów, które pokazują nam, że rodzina jest punktem odniesienia dla naszego życie w Kościele. Najczęstsze nasze pozdrowienie jest: "Siostry i Bracia" Przystępujecie do spowiedzi, mówicie do księdza: "A Ciebie Ojcze proszę o rozgrzeszenie i pokutę". Te najważniejsze słowa, jakimi się posługujemy w Kościele są wzięte z życia rodzinnego. I dzisiaj liturgia nas pyta o to, czy rzeczywiście takie relacje rodzinne między sobą przeżywamy.
Zobaczcie jak to bardzo pięknie pokazuje dzisiejsza Ewangelia. Przychodzą do Jezusa jego Matka i bracia, czyli najbliżsi krewni, kuzynostwo, a wokół Jezusa siedzi tłum. Ktoś mówi: Twoja Matka, Twoi bracia przyszli. A On: "Kto jest moją matką? Kto jest moimi braćmi?" I pokazuje na tych ludzi, którzy są zebrani wokół. To jest moja matka i siostry, i bracia. Czyli całe to wydarzenie pokazuje, że Jezus chce wszystkich tych, którzy przychodzą do niego przemienić z tłumu w rodzinę.
Siedzi koło niego tłum. I to nie jest taki stan tych zebranych, który by się Jezusowi podobał. Jezus nie chce mieć wokół siebie tłumu. Chce mieć wokół siebie wspólnotę sióstr, braci, także takich ludzi, których może nazwać swoją matką.
Więc pierwsze pytanie jakie może warto sobie postawić: Co bardziej przypominacie sobą? Tłum czy rodzinę? Tłumu wielkiego nie ma jak wspólnota ma 1000 osób. Ale to nie jest kwestia tego ile Was jest, tylko kwestia tego, jak się do siebie na wzajem odnosicie. Tłum to jest masa osób, które są anonimowe. Tłum to jest masa osób, które właściwie można by przedstawić, że nie mają żadnej twarzy. Nikogo z nich nie znamy po imieniu. Nic o sobie wzajemnie nie wiemy. To jest dzisiaj taka pokusa, która jest coraz bardziej powszechna...
Św. Jadwiga jest przykładem życia rodzinnego. Wydana za mąż jako 12-letnia dziewczynka. Była najpierw żoną księcia Henryka.
To nie było proste małżeństwo. To był bardzo ważny ówczesny władca śląski, krakowski, o dużych ambicjach. Te ambicje przynosiły trudne konsekwencje w ich życiu. Jadwiga musiała go wyciągać z niewoli do której się dostał. Była matką siedmiorga dzieci. Opłakiwała śmierć swojego ukochanego syna, który zginął w bitwie pod Legnicą z Tatarami. To nie było proste życie rodzinne. Bardzo takie konkretne, którego nie omijało żadne doświadczenie.
Jeśli patrzymy na nią my dzisiaj jako właśnie na osobę, która nas uczy życia rodzinnego, to także dlatego, żeby zapytać się na ile my jaki Kościół, jako wspólnota w Kościele, taka na przykład jaką jest parafia, na ile tworzymy między sobą relacje, które są naprawdę rodzinne?
Używamy takich słów, które pokazują nam, że rodzina jest punktem odniesienia dla naszego życie w Kościele. Najczęstsze nasze pozdrowienie jest: "Siostry i Bracia" Przystępujecie do spowiedzi, mówicie do księdza: "A Ciebie Ojcze proszę o rozgrzeszenie i pokutę". Te najważniejsze słowa, jakimi się posługujemy w Kościele są wzięte z życia rodzinnego. I dzisiaj liturgia nas pyta o to, czy rzeczywiście takie relacje rodzinne między sobą przeżywamy.
Zobaczcie jak to bardzo pięknie pokazuje dzisiejsza Ewangelia. Przychodzą do Jezusa jego Matka i bracia, czyli najbliżsi krewni, kuzynostwo, a wokół Jezusa siedzi tłum. Ktoś mówi: Twoja Matka, Twoi bracia przyszli. A On: "Kto jest moją matką? Kto jest moimi braćmi?" I pokazuje na tych ludzi, którzy są zebrani wokół. To jest moja matka i siostry, i bracia. Czyli całe to wydarzenie pokazuje, że Jezus chce wszystkich tych, którzy przychodzą do niego przemienić z tłumu w rodzinę.
Siedzi koło niego tłum. I to nie jest taki stan tych zebranych, który by się Jezusowi podobał. Jezus nie chce mieć wokół siebie tłumu. Chce mieć wokół siebie wspólnotę sióstr, braci, także takich ludzi, których może nazwać swoją matką.
Więc pierwsze pytanie jakie może warto sobie postawić: Co bardziej przypominacie sobą? Tłum czy rodzinę? Tłumu wielkiego nie ma jak wspólnota ma 1000 osób. Ale to nie jest kwestia tego ile Was jest, tylko kwestia tego, jak się do siebie na wzajem odnosicie. Tłum to jest masa osób, które są anonimowe. Tłum to jest masa osób, które właściwie można by przedstawić, że nie mają żadnej twarzy. Nikogo z nich nie znamy po imieniu. Nic o sobie wzajemnie nie wiemy. To jest dzisiaj taka pokusa, która jest coraz bardziej powszechna...